Omdat het soms fijn is om te schrijven.. Een ode aan wonen.

Een ode aan wonen

Waar sommige mensen veel waarde hechten aan hun interieur, zijn andere blij met de basics. “Zolang ik maar lekker kan zitten”, zeggen ze dan. Toch zou je denken dat iedereen behoefte heeft aan een thuis. Een veilige haven. Waar je na een lange dag op de bank kan ploffen voor de televisie, rustig een kopje koffie kan drinken in de vroege ochtend of ongegeneerd – tsja, dat doen we nou eenmaal ook – op het toilet kan zitten.

Voor mij is een huis pas een thuis als er een eigen vorm aan gegeven wordt. Als de persoonlijkheid wordt weerspiegeld in het interieur en de eigenaar daar herkenbaar is. Zonder een eigen identiteit is voor mij een huis geen thuis. Ik zou mijzelf niet thuisvoelen zonder mijn eigen spulletjes. En hoewel wonen voor iedereen belangrijk is -iedereen doet het, je kan niet niet wonen- vindt niet iedereen het belangrijk om een interieur eigen te maken.

Als iemand die haar interieur als heilig beschouwt begrijp daar helemaal niets van; Dat je thuis kan komen in een kaal huis, waar de onpersoonlijke meubels je tegemoet glimmen – ik associeer kaal met glansende objecten – en jijzelf het enige met ‘leven’ bent. Hoe kan je je thuis voelen in een inrichting die net zo goed van de buren zou kunnen zijn?

Gelukkig zijn er steeds meer mensen die denken zoals ik. Die net als ik behoefte hebben aan een interieur dat bij ze past. Dat meeleeft en meegroeit. Dat veranderen kan, maar nooit kwaliteit verliest, omdat het een eigen interieur blijft. Mensen waarvan hun identiteit wordt bepaald door hun huis en hun huis wordt bepaald door hun identiteit. Mensen die beseffen dat je niet, niet kan wonen.

Daarom een ode aan wonen. Wonen is namelijk het leukste wat er is.

Xx Angeli